Пошироката јавност дозна за ЕКОЛОШКАта катастрофа што се случи на 3 февруари во американскиот град Источна Палестина (Охајо) по несреќата со воз кој превезуваше опасни хемикалии дури по речиси две недели по соопштението на Белата куќа.
Сепак, локалните жители се уште се загрижени за можните здравствени последици и не веруваат во извештаите на официјалните лица.
Пред тоа на новинарите не им беше дозволен пристап до местото на несреќата и на секој начин им беше попречена работата, додека американските медиуми ја надуваа темата за непознатите балони на небото и нивните врски со НЛО.
ШТО СЕ СЛУЧИ ВО ГРАДОТ ИСТА ПАЛЕСТИНА
Ноќта на 3 февруари, воз кој сообраќал од Пенсилванија кон Илиноис излетал од шините и се запалил. За да се спречи експлозија во цистерните во кои имало отровни хемикалии, биле направени отвори за да може да истечат. Хемикалиите протекоа во специјално ископани дупки каде што беа запалени.
Огромни облаци од црн чад неколку часа се надвиснаа над градот Источна Палестина со население од околу 5.000 луѓе. Жителите во радиус од 1,5 километар од местото на несреќата беа веднаш евакуирани, а на 6 февруари властите воведоа задолжителна евакуација. Сепак, уште на 8 февруари, на жителите им беше дозволено да се вратат во своите домови откако американската Агенција за заштита на животната средина соопшти дека примероците од воздухот и водата се безбедни, но ги предупреди жителите дека мирисот во воздухот може да се задржи долго време, иако нема хемиска опасност..
Меѓутоа, набргу потоа, многу луѓе се пожалија на главоболки, гадење, слабост и други заболувања. На прес-конференција на 14 февруари, портпаролката на Белата куќа Карин Жан-Пјер објави дека администрацијата на американскиот претседател е во близок контакт со локалните власти во Охајо и дека здравјето и безбедноста на населението се главен приоритет.
ШТО ИМАШЕ ВО ЦИСТЕРНИТЕ?
Главната супстанција што ја носеа цистерните беше запаливиот гас винил хлорид – канцерогена хемикалија која се користи во производството на пластични производи. Во високи концентрации, влијае на централниот нервен систем и може да предизвика рак на црниот дроб, белите дробови и леукемија.
Кога согорува, винил хлоридот се распаѓа на водород хлорид и фосген, кој се користел како оружје за време на Првата светска војна. Друга хемикалија пронајдена во вагоните беше бутил акрилат и три други подеднакво опасни хемикалии кои претставуваат сериозна опасност при вдишување. Нивниот список е објавен по несреќата.
МНОГУ СЕ УШТЕ НЕПОЗНАТО
Мониторингот на состојбата на водата и земјиштето околу местото на несреќата се уште е во тек. Веќе се пронајдени 3.500 риби кои угинале поради загаденоста на водата. Во меѓувреме, и покрај охрабрувачките извештаи од официјални лица, луѓето се загрижени и честопати не наоѓаат одговори на своите прашања.
Крис Валас, жител на Источна Палестина, остана незадоволен по Денот на отворената врата за локалната заедница.
– Ништо не одговараат. Само велат дека се ќе биде добро, рече тој.
Своите впечатоци ги споделија и другите жители.
„Од вечерта кога бевме евакуирани, грлото ми гореше, а жлездите ми беа воспалени. Усните ми беа светло црвени, како после изгореници од сонце. Тоа на крајот помина, но чувството на печење во моето грло остана. Сега ме боли десното уво. Многу луѓе се пожалија на болки во грлото, главоболка, осип на телото. Секако дека сме шокирани!“, се пожали еден од жителите на градот.
Според американскиот експерт за хемиски отпад, Силверадо Каџиано, сè уште многу работи не се познати.
„Можеби ќе треба да се справиме со последиците за пет, 10, 15 и 20 години кога може да се појават кластери на онколошки заболувања“, рече тој.
ЧЕРНОБИЛ И МИНАМАТА
По катастрофата во Источна Палестина, многу експерти за животна средина направија аналогија со катастрофата во Чернобил во смисла на прикривање на информациите за катастрофата. Многумина го споредуваат инцидентот со еколошката катастрофа што се случи во Онтарио во 1970 година кога големи количества жива влезе во реката поради незаконското испуштање на индустриски хемиски отпад. Истовремено, Јапонија потсетува на катастрофата во Минамата во 1950-тите, која властите се обидоа да ја игнорираат.
Во тоа време, компанијата Чисо испушти неорганска жива во водата на заливот Минамата, која бентосните организми ја претворија во метил-жива, моќен невротоксин. Отпадот се фрла во заливот со децении.
Првите симптоми на инфекција на живи организми (ако не се бројат мртвите риби) се појавиле кај напуштените мачки кои пиеле загадена вода. Животните почнале да се грчат и неконтролирано да паѓаат, а потоа да умираат. После тоа, симптомите почнаа да се појавуваат кај луѓето, а смртните случаи беа вообичаени. Повеќето од жртвите биле трајни инвалиди со „спржен“ централен нервен систем.
Првите случаи на заболување кај луѓето биле забележани во 1956 година, а во 1959 година, истражувачите од Универзитетот Кумамото го откриле изворот на болеста – живата, а болеста подоцна го добила името по местото на несреќата – „болест на Минамата“.
И покрај тоа, речиси 10 години жителите на Минамата неуспешно се обидуваа да добијат официјално признание дека живата е причина за болеста и компензација од властите.
Народот на крајот ја постигна својата цел – властите ја признаа катастрофата. За ова придонесе фотографијата од 1971 година со наслов „Томоко Уемура во бањата“ на американскиот фоторепортер В. Јуџин Смит. Тој забележа како болеста Минамата влијаела на развојот на девојчето. Фотографијата стана надалеку позната и го привлече вниманието на светската заедница кон болеста.
sputnikportal.rs
